Verwijzend naar zijn politieke bestseller “De doodgravers van België”, betoogde hij in een eerste deel hoe niet langer grote politieke ideologieën de vorming van deze regering bepaalden, maar hoe vooral persoonlijkheden, emoties, machtswellust en menselijke na-ijver aan de basis lagen van deze Vivaldi-regering.

Over het eigenlijk regeerakkoord werd er, in de vele maanden van “onderhandelen”, welgeteld slechts 10 dagen gedebatteerd. Dat verklaart ook waarom er zoveel interpretaties van dit akkoord de ronde doen, verklaart ook de permanente ruzies en de politieke na-ijver tussen de leden van deze “meerderheid”.

Interessant was ook zijn overtuiging dat het Paleis er alles aan deed om een N-VA/PS-regering tot stand te brengen, dit in tegenstelling met de opties van het Paleis onder Albert II.

Hij wees er ook op dat het Vlaamse identiteitsgevoel geen tegenhanger heeft in Wallonië, dat inzake politieke en culturele interesses eerder aansluit bij Frankrijk.

Daar tegenover groeit er ook bij de Brusselse-Vlaamse politici (Smets, Gatz, Vanhengel, Van Brant) meer en meer een “ Brussels stadsgevoel”, dat  weinig binding heeft noch met de Vlaamse noch Waalse bekommernissen.

Voeg eraan toe dat de Walen om financiële redenen de term “Belqique” willen behouden zodat een eventuele Vlaamse staat verplicht is alle Europese en internationale akkoorden te heronderhandelen, en men ziet welk een geknoei de Belgische constructie geworden is.

Hoelang kan een terminaal-zieke patiënt overleven?

Al bij al: een zeer interessante avond.